Armoniyi ilk kez 3 yıl önce internetten keşfetmiştim. Ancak o zamanlar gelmeye kendimi hazır hissetmiyordum. Geçen 3 yıl bana artık kekeme olduğumu kabullenmemi, bununla yaşamayı öğrenmeyi, mücadele etmem gerektiğini hissettirince bir an bile düşünmeden gelmeye karar verdim. Ancak bunun öncesi de var tabi. 27 yaşındayım ve hatırladığım kadarıyla 9-10 yaşlarından beri kekemeyim. Bu zamana kadar yaşadığım ve karşılaştığım olaylar çoğu zaman kişiliğimi olumsuz yönde geliştirdi. İnsanlarla konuşmak, yani birini tanımak, çalan telefona "alo" demek, dolmuşta müsait yerde inmek istemek ya da sınıfta bildiğim halde parmak kaldırmamak, kısa yolu varken bir işin sırf telaffuz edemediğin için uzun uzun uğraşmak....gibi hayatımı zorlaştıran, yaşam kalitemi düşüren birsürü şey yaşadım. En çok da kendi başıma mücadele ederken en sevdiğiniz canım dediğiniz arkadaşlarınızdan olumsuz bir eleştiri yorum geldiği zaman yaşadığım hayal kırıklığı ve insanlardan nefret etme hissi. Bu zaman kadar bu olumsuz duygularla tek başıma mücadele ettim. Ailemi arkadaşlarımı hiç bulaştırmadım çünkü kabullenememiştim. Ama artık 27. yılımda yorulduğumu içime kapandığımı, kendimi ifade etmeye bile tenezzül etmediğimi farkedince buna bir dur deme vakti geldiğini hissettim. Bu tür duygularla geldim ben buraya. Geçirdiğim eğitimler sayesinde kendine özgüveni olan daha doğrusu sahip olduğu özgüvenin farkında olan, kekeme olduğunu kabullenen ve bununla nasıl mücadele etmesi gerektiğini bilen bir birey olduğumu hissediyorum. İyiki yolumuz kesişmiş Armoni :)
