DÖRT MUM
Dört mum yavaşça yanıyordu. Ortam çok yumuşaktı ve konuştukları duyuluyordu.
İlki konuştu; “Ben barışım. Artık kimse benim yanık kalmamı sağlamıyor, sanıyorum söneceğim.” Alevi hızla azaldı ve bütünüyle söndü.
İkincisi konuştu; “Ben inancım. Neredeyse herkes benim artık gerekli olmadığımı düşünüyor. O nedenle daha fazla yanık kalmama gerek yok. Konuşmayı bitirdiği zaman, bir rüzgar hafifçe esti ve onu söndürdü.
Üçüncü mum üzgünce sırası gelince konuştu; “Ben sevgiyim. Yanık kalmak için artık gücüm kalmadı. İnsanlar beni bir kenara bıraktı ve önemimi anlamadı. Kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi unuttular.” Ve hiç zaman yitirmeden söndü.
Ansızın bir çocuk odaya girer ve üç mumun yanmadığını görür. “Neden yanmıyorsunuz sizin sonsuza kadar yanmanız gerekir,” der.
O sırada dördüncü mum konuşur; “Korkma ben hala yanıkken diğer mumları yeniden yakabiliriz. Ben umudum!”
Parlayan gözlerle çocuk umut mumunu aldı ve diğer mumları tekrar yaktı.
